ძველ საქართველოში მოსახლეობის ერთი ნაწილი სათბობის ძირითად საშუალებად ხის ნახშირს იყენებდა. მასზე განსაკუთრებით დიდი მოთხოვნა თბილისში იყო. თავდაპირველად მენახშირეობა რაჭველებმა და იმერლებმა დაიწყეს. თუმცა ახალ საქმეს ადგილობრივმა მცხოვრებლებმაც ადვილად აუღეს ალღო. ამიტომ, მენახშირეობა ყველაზე მეტად თბილისის მიმდებარე სოფლებში – წყნეთში, ბაგებში, ნახშირგორაზე, დიღომში, შინდისში, ტაბახმელაში, გუდელისში, კოჯორში, ბორბალოსა და მარტყოფში განვითარდა.

ევა რუაძის პოდკასტი